การพูดคุย และการจับกลุ่มสนทนาหลังละหมาดอิชาอ์เป็นเรื่องน่ารังเกียจ
ดังฮะดีษของท่านอบู บัรซะฮ์ อัลอัสละมีย์ เราะฎิยัลลอฮุอันฮ์ ที่กล่าวมาแล้ว ในฮะดีษกล่าวว่า: “ท่านนบีรังเกียจการนอนก่อนละหมาดอิชาอ์ และการพูดคุยหลังละหมาดอิชาอ์” แต่ถ้าหากจำเป็นต้องพูดคุยก็ไม่เป็นที่น่ารังเกียจ
สาเหตุของการรังเกียจนี้ -วัลลอฮุอะอ์ลัม- คือ ทำให้เข้านอนดึก จนเกรงว่าจะพลาดละหมาดศุบห์ในเวลา หรือช่วงเวลาเนิ่นๆ ของศุบห์ หรือพลาดละหมาดกิยามุลลัยล์สำหรับคนที่ปฏิบัติเป็นนิสัย
เวลาที่ประเสริฐที่สุดของการละหมาดอิชาอ์คือให้ล่าช้า หากไม่สร้างความลำบากให้แก่บรรดามะอ์มูม
หลักฐานคือ:
ฮะดีษที่ท่านหญิงอาอิชะฮ์ เราะฎิยัลลอฮุอันฮา กล่าวว่า:คืนหนึ่งท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะซัลลัม ได้ปล่อยเวลาล่วงเลยจนส่วนใหญ่ของกลางคืนเกือบจะหมดไป จนกระทั่งผู้คนในมัสยิดก็หลับกันแล้ว จากนั้นท่านก็ออกไปละหมาดและท่านกล่าวว่า: “แท้จริงนี่คือเวลาของมัน(ละหมาดอิชาอ์)หากไม่เป็นความลำบากแก่ประชาชาติของฉัน” (บันทึกโดยมุสลิม ฮะดีษลำดับที่ 638)
สำหรับผู้หญิงหากไม่เป็นความลำบากแก่พวกนาง ก็จงให้ล่าช้าในการละหมาดอิชาอ์เพราะพวกนางไม่ต้องผูกมัดอยู่กับญะมาอะฮ์ สำหรับผู้ชายที่อยู่ในภาวะไม่วาญิบต้องละหมาดญะมาอะฮ์ เช่น อยู่ในการเดินทาง เป็นต้น ก็ควรจะละหมาดอิชาอ์ให้ล่าช้าด้วย
