«مَنْ قَالَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شـريكَ لَهُ، لَهُ الْمُلْكُ وَلَهُ الْحَمْدُ، وَهُوَ عَلَى كُلِّ شـيءٍ قَدِيرٌ، مَنْ قَالَهَا عَشـر مَرَّاتٍ حِينَ يُصْبِحُ كُتِبَ لَهُ بِهَا مِائَةُ حَسَنَةٍ، وَمُحِيَ عَنْهُ بِهَا مِائَةُ سـيئَةٍ، وَكَانَتْ لَهُ عَدْلَ رَقَبَةٍ، وَحُفِظَ بِهَا يَوْمَئِذٍ حَتَّى يُمْسـي، وَمَنْ قَالَ مِثْلَ ذَلِكَ حِينَ يُمْسـي كَانَ لَهُ مِثْلُ ذَلِكَ» «هرکس هنگام صبح ده مرتبه این ذکر را بخواند، با این ذکر صد نیکی برای او نوشته شده و صد گناه از او پاک می‌شود. و پاداشی به اندازه آزاد نمودن برده دارد. و با آن تا هنگامی که شب کند، تحت مراقبت است؛ و کسی که در هنگام شب این ذکر را ده مرتبه بخواند، همین اجر برای او خواهد بود: «لا إله إلاَّ اللَّه وَحْدَهُ لا شرِيكَ لَهُ، لهُ المُلكُ، وَلهُ الحَمْدُ، وَهُوَ عَلى كُلِّ شَيءٍ قَدِيرٌ: هیچ معبودی بر حقی جز الله نیست که تنها و بی‌شریک است، پادشاهی و ستایش سزاوار او و از آن اوست و او بر هر چیزی و هر کاری تواناست». [احمد (8719) و ابن باز رحمه الله سند آن‌را حَسَن می‌داند].

«أَمْسـينَا وَأَمْسـى الْمُلْكُ لِلَّهِ، وَالْحَمْدُ لِلَّهِ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَحْدَهُ لاَ شـريكَ لَهُ اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ مِنْ خَيْرِ هَذِهِ اللَّيْلَةِ وَخَيْرِ مَا فِيهَا، وَأَعُوذُ بِكَ مِنْ شـرهَا وَشـر مَا فِيهَا، اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنَ الْكَسَلِ، وَالْهَرَمِ، وَسُوءِ الْكِبَرِ، وَفِتْنَةِ الدُّنْيَا، وَعَذَابِ الْقَبْرِ»، وَإِذَا أَصْبَحَ قَالَ ذَلِكَ أَيْضًا: «أَصْبَحْنَا وَأَصْبَحَ الْمُلْكُ لِلَّهِ... أسْأَلُكَ خَيْرِ مَا فِي هَذَا الْيَوم وَخَيْر مَا بعدِه، وَأَعُوذُ بِك مِنْ شـر مَا فِي هَذا اليَوم وَشـر مَا بَعْدِه...» «ما وارد شب شدیم و همه‌ی هستی وارد شب شد که از آنِ الله هستند و حمد و ستایش‌ها برای الله است، نیست معبود (بحقی) مگر الله یکتایی که هیچ شریکی ندارد، پروردگارا! خیر امشب و خیر هر چه در آن است از تو می‌خواهم و به تو از شر امشب و شر هر چه در آن است، پناه می‌برم. ای پروردگارم! از سستی، پیری، از بَدیِ کهنسالی، فتنه‌ی دنیا و عذاب قبر، به تو پناه می‌برم. و هنگامی که صبح نمود این دعا را بخواند: ما صبح نمودیم و تمام کاینات برای الله‌ جل جلاله صبح نمودند... از تو خیر هر چه در امروز است و خیرِ بعد از آن‌را می‌طلبم؛ و از شرّ آنچه در امروز است و آنچه بعد از آن است به تو پناه می‌جویم...». [مسلم (2723)]

«اللَّهُمَّ أَنْتَ رَبِّي لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ خَلَقْتَنِي، وَأَنَا عَبْدُكَ، وَأَنَا عَلَى عَهْدِكَ وَوَعْدِكَ مَا اسْتَطَعْتُ، أَعُوذُ بِكَ مِنْ شـر مَا صَنَعْتُ، أَبُوءُ لَكَ بِنِعْمَتِكَ عَلَيَّ، وَأَبُوءُ لَكَ بِذَنْبِي فَاغْفِرْ لِي فَإِنَّهُ لَا يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا أَنْتَ». قَالَ صلی الله علیه وسلم: «وَمَنْ قَالَهَا مِنْ النَّهَارِ مُوقِنًا بِهَا فَمَاتَ مِنْ يَوْمِهِ قَبْلَ أَنْ يُمْسـي فَهُوَ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ، وَمَنْ قَالَهَا مِنْ اللَّيْلِ وَهُوَ مُوقِنٌ بِهَا فَمَاتَ قَبْلَ أَنْ يُصْبِحَ فَهُوَ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ» سرآمدِ استغفار: «الهی! تو پروردگار منی، معبود برحقی جز تو وجود ندارد، مرا آفریدی و من بنده‌ی تو هستم. بر پیمان و وعده‌‌ی تو تا حد توان، استوارم. از بدی کارهایی که انجام داده‌ام، به تو پناه می‌برم. به نعمت‌هایی که به من ارزانی داشته‌ای و گناهانی که انجام داده‌ام، اعتراف می‌کنم. پس مرا مغفرت کن زیرا کسی بجز تو، گناهان را نمی‌بخشد. رسول‌ صلی الله علیه وسلم می‌فرماید: هرکس در روز این دعا را بخواند و به آن یقین داشته باشد و در همان روز قبل از مغرب از دنیا برود، از بهشتیان است. و هرکس آن را در شب بخواند و به آن یقین داشته باشد و قبل از اینکه صبح کند، از دنیا برود، از اهل بهشت است». [بخاری (6306)]

إذَا أَصْبَحَ أَحَدُكُمْ فَلْيَقُلْ: «اللَّهُمَّ بِكَ أَصْبَحْنَا، وَبِكَ أَمْسـينَا، وَبِكَ نَحْيَا، وَبِكَ نَمُوتُ، وَإِلَيْكَ النُّشُورُ، وَإِذَا أَمْسـى فَلْيَقُلْ: اللَّهُمَّ بِكَ أَمْسـينَا وَبِكَ أَصْبَحْنَا وَبِكَ نَحْيَا وَبِكَ نَمُوتُ وَإِلَيْكَ الْمَصـيرُ» «هرگاه یکی از شما صبح کرد بگوید: الهی! به امر تو به بامداد رسیدیم و به امر تو به شامگاه رسیدیم، و به امر تو زندگی کرده و به دستور تو می‌میریم و بازگشت ما به سوی توست. و چون شب نمود بخواند: الها! به امر تو به شامگاه رسیدیم و به امر تو زنده می‌مانیم و به دستور تو می‌میریم و بازگشت به سوی توست». [ابوداود (5068)، ترمذی (3391)، نسائی (9836)، ابن ماجه (3868) و ابن باز رحمه الله سندش را صحیح می‌داند].

«بار الها! ای آفريننده¬ی آسمان¬ها و زمين و ای دانای غیب و آشکار، معبودی به حق جز تو نيست؛ آفریدگار و مالک هر چیز، از شر نفسم و از شر شيطان و شرك او و از اينكه نسبت به خود مرتكب بدی شوم و يا بدی را به مسلمانى روا دارم، به تو پناه می¬رم. پیامبر [ص] فرمودند: هرگاه صبح نمودی و شب و هنگامی که بر بستر قرار گرفتی، آن¬را بخوان. احمد (6597)، ابوداود (5076)، ترمذی (3529)، نسائی (7699) و ابن بار [/] سندش را صحیح می¬داند.

«مَا مِنْ عَبْدٍ يَقُولُ فِي صَبَاحِ كُلِّ يَوْمٍ وَمَسَاءِ كُلِّ لَيْلَةٍ: بِسْمِ اللَّهِ الَّذِي لَا يَضـر مَعَ اسْمِهِ شـيءٌ فِي الْأَرْضِ وَلَا فِي السَّمَاءِ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ، لَمْ يَضـرهُ شـيءٌ» «هر بنده‌ای که در صبحِ هر روز و اولِ هر شب سه بار بگوید: به نام خداوندی که با نام او هیچ چیز در زمین و آسمان زیان نمی‌بیند و او شنوای داناست، هیچ چیز به او آسیب نمی‌رساند». [احمد (446)، ترمذی (10179)، ابن ماجه (3869)، ابن باز رحمه الله می‌گوید: ترمذی آن‌را حَسَن صحیح دانسته است، و حکم حدیث چنین است].

«مَا مِنْ عَبْدٍ مُسْلِمٍ يَقُولُ حِينَ يُصْبِحُ وَحِينَ يُمْسـي ثَلَاثَ مَرَّاتٍ: رَضـيتُ بِاللَّهِ رَبًّا، وَبِالْإِسْلَامِ دِينًا، وَبِمُحَمَّدٍ صلی الله علیه وسلم نَبِيًّا، إِلَّا كَانَ حَقًّا عَلَى اللَّهِ أَنْ يُرْضـيهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ» «هیچ بنده‌ای نیست که وقتی صبح و شب می‌کند، سه بار بگوید: به الله سبحانه و تعالی به عنوان آفریدگار و به اسلام به عنوان دین و به محمد‌ صلی الله علیه وسلم به عنوان پیامبرم راضی شدم، مگر اینکه الله سبحانه و تعالی تعهد نموده او را در روز قیامت خشنود گرداند». [احمد (18967)، ترمذی (3389)، ابن ماجه (3870) و ابن باز رحمه الله سندش را حسن می‌داند].

هیچ‌گاه رسول الله صلی الله علیه وسلم این دعاها را در صبح و شام ترک نمی‌کرد: «اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ الْعَافِيَةَ فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ، اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ الْعَفْوَ وَالْعَافِيَةَ فِي دِينِي وَدُنْيَايَ، وَأَهْلِي وَمَالِي، اللَّهُمَّ اسْتُرْ عَوْرَاتِي، وَآمِنْ رَوْعَاتِي، اللَّهُمَّ احْفَظْنِي مِنْ بَيْنِ يَدَيَّ وَمِنْ خَلْفِي، وَعَنْ يَمِينِي وَعَنْ شِمَالِي، وَمِنْ فَوْقِي، وَأَعُوذُ بِعَظَمَتِكَ أَنْ أُغْتَالَ مِنْ تَحْتِي» «الهی! عافیتِ دنیا و آخرت را از تو خواهانم، الهی! بخشش و عافیتِ در دین و دنیایم و خانواده و مالم را از تو می‌طلبم؛ معبودا! عیب‌های مرا بپوشان و پریشانی‌هایم را به امنیت تبدیل کن؛ بار الها! مرا از جلوی‌ رویم و پشت سرم و از راست و چپم و از بالای سرم حفظ کن؛ و به عظمت تو پناه می‌برم از اینکه ناگهان از زیر پایم کشته شوم (دچار خسف و فرورفتگی در زمین شوم)». [احمد (4785)، ابوداود (5074)، نسائی در سنن کبری (10401)، ابن ماجه (3871) و حاکم آن‌را صحیح می‌داند]

«أَعُوذُ بِكَلِمَاتِ اللَّهِ التَّامَّاتِ مِنْ شـر مَا خَلَقَ» «به کلمات تامه و کامل الله‌ صلی الله علیه وسلم پناه می‌برم از شرّ آنچه آفرید». [احمد (7898)، ترمذی (3437)، از حدیث ابوهریره‌ رضی الله عنه و ابن باز سندش را حسن می‌داند]

چون رسول الله‌ صلی الله علیه وسلم صبح می‌نمود، می‌فرمود: «أَصْبَحْنَا عَلَى فِطْرَةِ الْإِسْلَامِ، وَكَلِمَةِ الْإِخْلَاصِ، وَدِينِ نَبِيِّنَا مُحَمَّدٍ صلی الله علیه وسلم وَمِلَّةِ أَبِينَا إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا، وَمَا كَانَ مِنْ الْمُشـركِينَ» «بر فطرت اسلام، کلمه‌ی اخلاص (لا إله إلا الله) و دین پیامبر‌مان محمد‌ صلی الله علیه وسلم و ملت (دین) توحیدیِ پدرمان ابراهیم که از مشرکین نبود، صبح نمودیم». [احمد (21144، 15367)] و چون شب می‌کرد می‌فرمود: «أمسـينا على فطرة الإسلام...» «بر فطرت و سرشت اسلام، شب نمودیم...». [و ابن باز سندش را صحیح خوانده است]

«يَا حَيُّ يَا قَيُّومُ بِرَحْمَتِكَ أَسْتَغِيثُ أَصْلِحْ لِي شَأْنِي كُلَّهُ، وَلَا تَكِلْنِي إِلَى نَفْسـي طَرْفَةَ عَيْنٍ» «ای زنده‌ و ای پابرجا رحمتت را طلب می‌کنم. تمام امورم را اصلاح نما و به اندازه یک چشم بر هم زدن هم مرا به حال خودم وانگذار». [نسائی (10405)، بزّار (2/282) و ابن حجر و آلبانی [رحمهما الله] در نتایج الأفکار (ص 177) و سلسلة الاحادیث الصحیحة (1/449) آن‌را حسن می‌دانند]

«مَنْ قالَ إِذَا أصْبَحَ وإِذَا أَمْسـى: حَسْبِيَ الله لاَ إِلهَ إِلاَّ هُوَ عَلَيْهِ تَوَكَّلتُ وَهُوَ رَبُّ الْعَرشِ الْعَظِيمِ، سَبْعَ مَرَّاتٍ؛ كَفَاهُ الله مَا أَهَمَّهُ» «هر کس به هنگام صبح و شام هفت مرتبه این ذکر را بگوید خداوند متعال او را در برابر هر نگرانی کفایت می‌کند: «حَسْبِيَ الله لاَ إِلهَ إِلاَّ هُوَ عَلَيْهِ تَوَكَّلتُ وَهُوَ رَبُّ الْعَرشِ الْعَظِيمِ» الله برای من کافی است و الهی جز او نیست، بر او توکل کردم و او آفریدگار عرشِ بزرگ است. [ابوداود (5081) از حدیث ابودرداء‌ س، لیکن قول راجح بر موقوف بودن این روایت است؛ اما روایان آن ثقه (مورد اطمینان) هستند و حکم روایت مرفوع را دارد، چنان‌که آلبانی در سلسلة الأحادیث الصحیحة (11/449) ذکر می‌کند].