U hadisu od Ebu Hurejre, radijallahu anhu, navodi se da je Poslaniksallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Čovjekov namaz u džematu vredniji je od namaza koji obavi sam u svojoj kući ili na pijaci, za dvadeset i nekoliko stepeni. Zato, kada neko lijepo abdesti i dođe u džamiju isključivo zbog namaza, neće učiniti nijedan korak a da mu se neće povećati stepeni i obrisati grijesi, sve dok ne uđe u džamiju. Pa kada uđe u džamiju, on je u namazu sve dok ga on zadržava u mesdžidu, a meleki na njega donose salavate sve dok je na mjestu na kojem je klanjao, i govore: ‘Allahu, smiluj mu se, oprosti mu, primi njegovo pokajanje!’ I tako bude sve dok ne pogriješi ili dok ne izgubi abdest.” (Muslim, 649)
U hadisu koji se bilježi od Ebu Hurejre, radijallahu anhu, Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, kaže: “Kada se ikametom oglasi početak namaza, nemojte na njega dolaziti žurno i trčeći, već dolazite koračajući polahko, i budite smireni i skrušeni. Klanjajte onaj dio namaza na koji stignete, a ono što ste propustili – upotpunite.” (Buhari, 636, i Muslim, 602)
Nevevi kaže: “...Smirenost (sekinet) ogleda se u umjerenosti u pokretima i ostavljanju neozbiljnosti, a staloženost (vekar) se prepoznaje u izgledu, obazrivosti, tišini i ostavljanju okretanja i razgledanja.” (Šerhu Muslimi lin-Nevevi, 602, Poglavlje o dolasku na namaz smireno i staloženo, i o zabrani dolaska na namaz trčeći)
U hadisu od Ebu Hamida i Ebu Seida prenosi se da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Kada neko od vas ulazi u džamiju, neka izgovori: ‘Allahu moj, otvori mi vrata Svoje milosti!’, a kada izlazi, neka izgovori: ‘Allahu moj,ja tražim od Tebe Tvoju dobrotu!’” (Muslim, 713)
Ako čovjek dođe rano na namaz, sunnet je da ne sjeda dok ne klanja dva rekata, shodno hadisu od Ebu Katade, radijallahu anhu, u kojem se navodi da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Kada neko od vas uđe u džamiju, neka ne sjeda dok ne klanja dva rekata.” (Buhari, 1163, i Muslim, 714)
Dovoljno je, kao tehijjetul-mesdžid, da se klanjaju sunneti prije propisanog namaza, kao što su sunneti prije sabaha ili podne-namaza, ili duha-namaz ukoliko se u džamiju ulazi u to vrijeme, ili vitr, ukoliko ga neko klanja u džamiji, ili čak farz-namaz. Pod tehijjetul-mesdžidom podrazumijeva se da se klanja namaz prije nego što se sjedne, tako da se na taj način džamija oživljavamesdžida klanjanjem ovog namaza i time se vjernici podstiču da se posvete obavljanju namaza.
Ebu Hurejra, radijallahu anhu, prenosi da je Vjerovjesnik sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Najbolji saf za muškarce jest prvi saf, a najgori je zadnji. A najbolji saf za žene jest zadnji, a najgori prvi” (Muslim, 440). Kada se kaže da je “najbolji saf”, to znači da se obavljanjem namaza u njemu postiže najviše sevapa, , a kada se kaže da je “najgori saf”, to znači da se klanajnjem u njemu postiže sevapa.
Ovaj se hadis uzima u obzir kada muškarci i žene klanjaju u istoj prostoriji i kada među njima nema pregrada, popud zida i slično, i zada je najbolji saf za žene zadnji saf, jer su tu najskrivenije od pogleda muškaraca. Međutim, ukoliko se među njima nalazi pregrada, poput zida i slično, ili kao što je danas u mnogim džamijama kod nas (u arapskom svijetu) ženama obezbijeđen poseban prostor za namaz, u tom slučaju najbolji saf i za žene jeste prvi saf, zbog nepostojanja bojazni od blizine muškarcima, a propis se veže za postojanje i nepostojanje određenog problema, kao i zbog općenite vrijednosti prvog safa spomenute u hadisima, npr:
Ebu Hurejra, radijallahu anhu, prenosi da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Kada bi ljudi znali kolika je vrijednost ezana i prvog safa, oni bi, kada na drugi način osim izvlačenjem strelica (slamke, drvceta i sl.)ne bi mogli odrediti ko će učiti ezan ili klanjati u prvom safu – tako i uradili. Kada bi znali kolika se vrijednost krije u ranjenju na namaz, i u tome bi se natjecali, a da znaju kolika je vrijednost jacije i sabah-namaza, oni bi na njih dolazili pa makar i pužući.” (Buhari, 615, i Muslim, 437)
Ovo zaključujemo na osnovu spomenutog hadisa o vrijednosti prvog safa, tako da klanjač treba dda se trudi da bude bliže imamu, bilo s desne ili s lijeve strane.
Dokaz za to jeste:
hadis od Abdullaha b. Mesuda, radijallahu anhu, u kojem Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, kaže: “Neka iza mene najbliže u saf stanu odrasli i učeniji.” (Ebu Davud, 674, i Tirmizi, 228)
U ovom hadisu nalazi se dokaz o tome da je poželjno biti bliže imamu, bilo s desne ili s lijeve strane.